Артыкул 1.

Так жа Мы, Гаспадар, абяцаем словам Нашым за Нас і за патомкаў Нашых Вялікіх князёў Літоўскіх пад тым жа абавязкам Нашым, як то вышэй у першым артыкуле ёсьць апісана, што ўсіх князёў і паноў-рад – як то духоўных, так і сьвецкіх – і ўсіх ураднікаў мясцовых і прыдворных, паноў харугоўных, шляхту, рыцарства, мяшчан і ўсіх людзей паспалітых у Вялікім княстве Літоўскім і ва ўсіх землях таго панства маем захаваць пры свабодах і вольнасьцях хрысьціянскіх, у каторых яны як то людзі вольныя, вольна абіраючы са старадаўна і з вечных сваіх продкаў сабе паноў ды гаспадароў Вялікіх князёў Літоўскіх, жылі і справаваліся прыкладам і спосабам вольных панств хрысьціянскіх...

І хто бы тож што, хаця без прывільяў за айчынным правам і якім-кольвек абычаем набытым маёнткаў, людзяў і земляў сваіх у валоданьні быў за продкаў Нашых ... панаваньня, тыя самі з патомкамі і блізкімі сваімі і цяпер то валодаць вечна маюць і будуць...

Артыкул 2.

А хай тож прывільем і прысяжэньнем Нашым ёсьць зацьверджана спакой меж рознымі ў веры сцярэгчы. Пра то і канфедэрацыя часу інтэрэгні... у гэты Статут слова ад слова ёсьць запісана, каб паводле яе як то Мы, Гаспадар, так і ўсе абывацелі захоўваліся:

"...А як у Рэчы Паспалітай ёсьць адрознасьць нямалая са стараны веры хрысьціянскай, забягаючы таму, кабы то з тое прычыны зашласьць якая шкадлівая не пачалася, каторую па іншых каралеўствах ясна бачым, абяцаем то сабе супольна за нас і за патомкаў нашых на вечныя часы пад абавязкам прысягі, пад вераю, чэсьцю і сумленьнем нашым, што: каторыя паміж нас розныя ў веры – спакой меж сабой захоўваць; а для адрознае веры і адметы ў саборах – крыві не праліваць, а ні то караць адсуджэньнем маёмасьці, пачцівасьці, зьняволеньнем і выгнаньнем; і зьверхнасьці аніякае, ані ўраду да таковага ўчынку аніякім спосабам не дапамагаць і ўвогуле, дзе бы яе хто праліваць жадаў – ад тое прычыны адстаўляцца.

Пра тое ўсе будзем павінны, хаця бы тож пад абліччам выраку або за дзеяньнем якім судовым хто то ўчыніць жадаў..."