Купаллле – мабыць самы любімы векавы звычай у народзе. І ёсць за што. Бо Купала асвячае найвыш цудоўны, радасны й цёплы час жыццёвага калавароту. Красуе й наліваецца першародным цяплом усё жывое. Недзе ў гушчары пэўна шчыруе цудамі прыгожы агеньчык-кветачка Купалаўскага залёту да Мокашы, якая ў гэтую ноч святкуе пачатак сваёй купальнай пары. З іхняй ласкі мае нарадзіцца ў ранак дачка Лада – зорка кахання.

"Купалінка, купалінка – цёмная ночка,
цёмная ночка, дзе ж твая дочка?"

Вядома, што й людзі здаўна бралі прыклад з нябесных бацькоў. Згодна з праславянскім Конам на Купалле можна было ачысціцца ад усяго начапіўшагася за год бруда й зла, пераскокваючы мальцамі праз купальскае вогнішча, а дзявоцтву – купаючыся ў вадзе Мокашы. Шукаючы дзіўную кветку шчасця, маладыя часам спатыкваліся з жахамі, зухвальствам ды й каханнем. Адгэтуль, таксама, нашы сталыя продкі з новымі памкненнямі доўжылі зладжаны дабрабыт або й бралі новы злюб. Увогуле, усчыналася прароднае лета – юрлівае, вясёлае, цэльнакроўнае быццё. І на ўзыходзе Купалы-сонца чуўся сяточны спеў:

"Гары, Красна! Гары, Красна!
Красна, Красна – гары, гары!
Гары рана! Гары рана!
Рана, рана – гары, гары!"

Вяшчун
"Витебский курьер"